Categorie: Astronomie

Na weken van bewolkt winterweer, geluk op de ochtend van de 21ste. Precies op het moment van de Maansverduistering was het helder weer!

Hieronder een collage van het verloop van de Maansverduistering. De Maan schuift van rechts naar links door de schaduwkegel van de Aarde. De opnamen zijn gemaakt met een gewone spiegelreflexcamera achter een 80 mm refractor. De belichtingstijden variëren van 1/320 sec bij ISO100 tot 0,5 sec bij ISO400 op het hoogtepunt van de verduistering; een mooie illustratie hoe sterk de lichtkracht van de Maan varieert gedurende dit fenomeen.

Hoewel het de afgelopen weken nogal bewolkt is, is het me op eerste kerstdag dan toch gelukt om komeet 46P/Wirtanen op de gevoelige plaat vast te leggen.

Komeet 46P/Wirtanen was het oorspronkelijke doel van ESA’s Rosetta missie, voordat de lancering een jaar moest worden uitgesteld en een andere komeet (67P/Churyumov-Gerashimenko) het nieuwe reisdoel werd. Toen ik in 2000 in de ruimtevaartindustrie kwam te werken, was Rosetta de eerste ESA missie waar ik aan gewerkt heb.

Deze avond was de seeing niet erg goed i.v.m. de harde oostenwind, maar ik wilde toch eens even een andere opnametechniek voor de Maan uitproberen.

Met de Canon EOS 1200D spiegelreflex camera in het primaire brandpunt van de Skywatcher 200 mm Newton spiegeltelescoop, heb ik 340 opnamen gemaakt (1/320 sec elk op ISO 100). Dit levert in RAW-formaat dus maar liefst 6,2 GB aan data op!

In PIPP heb ik alles omgezet naar TIF-bestanden en vervolgens in Registax alles tot een afbeelding gestacked en wavelets toegepast. Hoewel het detail dan veel verbeterd is, heb je dan nog steeds een afbeelding die vrijwel alleen uit grijstinten bestaat. In een fotobewerkingsprogramma kun je dan de kleurinformatie benadrukken en de ruis verminderen. Bijgaand het resultaat van welgeteld 10 minuutjes fotograferen en 3 uur na bewerken op een rustige zondagmiddag.

Vanaf mijn vakantieadres had ik een goed zicht op de zuidelijke horizon, zodat ik enkele objecten in de richting van de kern van onze Melkweg in Sagittarius kon vastleggen. Allereerst drie Messier objecten in een enkele opname. Van links naar rechts de M8 Lagunenevel, de M20 Trifidnevel en de open sterrenhoop M21. M8 en M20 zijn emissienevels bestaande uit geïoniseerd waterstofgas dat voornamelijk in het rode deel van spectrum licht uitstraalt.

Na de eerste geslaagde test van de Canon EOS 450Da met M27 en M57, de camera op de SkyWatcher 80 ED refractor gezet zodat we een groter beeldveld hebben dan in de Newton. Eerste object is dan natuurlijk de beroemde M31 Andromedanevel.

In werkelijkheid geen nevel, maar een compleet sterrenstelsel! M31 staat op 2,5 miljoen lichtjaar afstand en is met meer dan 1000 miljard sterren ongeveer 2,5 maal zo groot als onze eigen Melkweg.

Recentelijk heb ik een voor astrofotografie gemodificeerde camera kunnen overnemen.
De sensor van consumentencamera’s is gevoeliger voor rood licht dan het menselijke oog. Om te voorkomen dat de foto’s niet te rood worden, plaatsen de fabrikanten een filter voor de sensor dat het rode licht voor 75% tegenhoudt (rode curve in de grafiek hiernaast). Het lastige voor de astrofotograaf is dat geïoniseerd waterstof in een rode kleur straalt (656 nm). En laat nu zo’n 90% van het universum uit waterstof bestaan…
In mijn nieuwe camera is het standaard Canon rood-filter verwijderd en vervangen door een Baader filter dat wel het volledige rode licht doorlaat (blauwe lijn).